Wyjazd w góry to nie tylko przyjemność obcowania z naturą, satysfakcja z fizycznego zmęczenia w tak pięknym otoczeniu, ale dla mnie też wyzwanie logistyczne, które bardzo lubię, choć czasem irytuje mnie jego czasochłonność. Tym razem w planie była Radziejowa i Wysoka, ale przy okazji chciałam zobaczyć atrakcje okolicy.

Beskid Sądecki i Pieniny to miejsca, w których wcześniej nie byłam, ale tę trasę miałam w głowie od dawna i polecam ją tym, którzy szukają paru intensywnych dni w górach. Trochę obawiałam się majówkowych tłumów, ale z wyjątkiem Sokolicy i Trzech Koron nie było źle. Do plecaka wrzuciłam letnie ubranie, krem z filtrem i okulary przeciwsłoneczne, które bardzo się przydały.

Wieczór z kotem

Mój pierwotny plan zakładał przyjazd do Krościenka nad Dunajcem i dojście do Schroniska Przehyba, jednak ze względu na brak miejsc i wyczuwalną niechęć do goszczenia osób na podłodze, musiałam go zmodyfikować, a tym samym wydłużyć wędrówkę w ciągu jednego dnia o jakieś 3,5 godziny. Ale od początku.

Najlepszym węzłem przesiadkowym jest w tej okolicy oczywiście Kraków. Tam też dostałam się z Warszawy i przesiadłam na autobus do Szczawnicy (odjeżdżają z dworca autobusowego, tuż obok kolejowego). Długi weekend i zapas czasu sprawił, że nie musiałam zrywać się w środku nocy, mogłam na to poświęcić dzień. W Szczawnicy najlepiej wysiąść na przedostatnim przystanku przy domu handlowym Hanka i żółtym szlakiem kierować się do Bacówki pod Bereśnikiem, bo właśnie tam miałam spędzić pierwszą noc. Ostatecznie byłam bardzo zadowolona, bo bacówka jest kameralnym miejscem, z klimatem i kotem, który przysiadł się do mnie, gdy piłam kawę i przeglądałam mapę. A do tego trafiłam w pokoju na bardzo fajną ekipę, z którą przegadałam kilka godzin (edit: dwie z tych osób spotkałam przypadkiem kilka miesięcy później, spaliśmy w tym samym pokoju w Murowańcu!).

Chwilę przed dzwonkiem budzika otworzyłam oczy i wytężyłam słuch. To był ten jeden jedyny dźwięk, którego nie chce się słyszeć, gdy trzeba wyjść wcześnie, żeby przejść planowaną trasę przed wieczorem – szum deszczu i kropli uderzających o szyby. Na szczęście w ciągu kolejnej godziny, gdy w zwolnionym tempie szykowałam się do wyjścia, przestało padać. To miał być długi dzień, więc po 7 zarzuciłam plecak, poszukałam kota, żeby się pożegnać, i ruszyłam.

Poranek z dzikiem

Tutaj do wyboru jest parę wariantów: można iść szlakiem niebieskim wprost do Przehyby albo żółtym i później skręcić w czerwony. Ja wybrałam ten drugi. Po krótkim podejściu, zadowolona, łapałam oddech na prostej drodze, gdy kątem oka dostrzegłam z boku duży, ciemny kształt. To był dzik!

O nie! Próbowałam sobie przypomnieć, co robić w takich sytuacjach. Nie wiem. Dziki nie chodzą po drzewach, ale ja też nie, więc to nie była dobra droga ucieczki. Pomyślałam, że skoro w przypadku spotkania niedźwiedzi, dobrze jest udawać nieżywego, to może podobnie będzie z innymi zwierzętami. Po prostu udawać, że wcale mnie tam nie ma. Schowałam się za drzewem, chociaż byłam pewna, że sprytny dzik zawróci i zajdzie mnie od tyłu. Podejrzewam jednak, że on również mógł mnie zauważyć i niepokojąc się może podobnie jak ja, poszedł w inną stronę. Nie zaszedł mnie więc od innej strony i w ogóle go już nie zobaczyłam. Czy to był omam? Nie, widziałam go na pewno. Z jeszcze przez chwilę bijącym szybciej sercem ruszyłam dalej.

30-kilometrowa radość z wiosny

Żółty szlak, przez Bereśnik, dochodzi do miejsca zwanego Pod Dzwonkówką, gdzie łączy się ze szlakiem czerwonym. I właśnie tym ostatnim podążam w prawo, w stronę Przehyby.

Na miejscu dłuższa przerwa, niebo się przejaśnia, ale szkoda, że powietrze jest mało przejrzyste, byłby jeszcze piękniejszy widok na Tatry. Przy okazji raz jeszcze ucieszyłam się z wcześniejszej zmiany planów. Przehyba to schronisko spore, można tu dojechać samochodem, a to często oznacza dużo ludzi, hałas i imprezy, które odbierają cenny w tych okolicznościach sen.

Beskid Sądecki – Radziejowa 1262 m n.p.m.

Grzbietem z niewielkimi wzniesieniami dochodzę do Radziejowej, najwyższego szczytu Beskidu Sądeckiego. Wieża widokowa jest nieczynna, więc samo miejsce niczym szczególnym się nie wyróżnia, dookoła las. W międzyczasie postawiono nową wieżę, więc w nagrodę czekają widoki. Stara wieża była dość znana ze zdjęcia wojowników w patriotycznych pelerynach przeciwdeszczowych (kmwtw). Teraz jednak nie pada, wręcz przeciwnie, coraz mocniej zaczyna grzać słońce.

Na Wielkim Rogaczu, gdzie pod tabliczką z nazwą kilku panów robi sobie zdjęcia, śmiejąc się do rozpuku, skręcam na szlak niebieski w stronę Obidzy. Ten kolor będzie mnie już prowadził do celu mojej wędrówki tego dnia.

Pieniny – Wysoka 1050 m n.p.m.

Beskidy i Pieniny do wysokich gór nie należą, więc spora część drogi jest dość przyjemna, idę bez wysiłku. Napawam się wiosną, intensywną zielenią trawy i wręcz fluoryzującymi w świetle słońca młodymi liśćmi. Jednak po 10 godzinach jestem zmęczona, a trzeba jeszcze wspiąć się na Wysoką. Strome podejście i schody trochę demotywują. Z drugiej strony jestem w takim stanie, że jest mi już obojętne – jedna godzina czy cztery. Jednak na szczęście do końca została jedna.

Wysoka to najwyższy szczyt Pienin, w skrzynce znajduję pieczątkę, którą potwierdzam moje wejście. Przyglądam się słowackiej stronie, pięknie oświetlonej promieniami popołudniowego słońca. A później ostatnia prosta. To już łatwy odcinek szerokiej drogi, którą dochodzę do schroniska pod Durbaszką. Nad wzgórzami zachodzi słońce, a ja mam wrażenie, że to najlepsza nagroda po tym ciężkim dniu.

(A jeśli interesuje was jednodniowa wycieczka z wejściem na Wysoką, to polecam tę trasę – uwielbiam ją. )

Budynku nie widać z drogi, ale strzałka wskazuje kierunek. Trzeba do niego po prostu przejść przez pole w dół wzgórza. Ledwo żyję, ale kawa i zupka chińska już dawno nie smakowały tak dobrze. Ciepły wieczór spędzam na dworze, przeglądając tradycyjnie mapę i trasę na kolejny dzień.

Tak wyglądała trasa tego dnia, z tym że do schroniska pod Durbaszką przeszłam z Durbaszki przez pole, nieco na skróty.

Na spotkanie z ludźmi

Pomimo majówki na szlaku było stosunkowo mało ludzi, zdarzały się długie momenty wędrówki w samotności, co pozwala na kontemplację. Ale czasem też miło się do kogoś uśmiechnąć. Drugi dzień wyglądał już trochę inaczej. Początek to istna sielanka, trasa niebieskim szlakiem ze schroniska pod Durbaszką do Orlicy prowadzi przez zielone pagórki. Po lewej widać Tatry, po prawej – Beskid Sądecki, gdzie byłam przecież dzień wcześniej. W pewnym momencie drogę zagradza mi stado owiec, ale miło jest popatrzeć na rozbrykane maluchy i posłuchać ich „rozmowy” z rodzicami.

Osławiony przełom Dunajca; jeszcze nigdy nie byłam w tej okolicy. W drodze do przystani mijam sporo spacerowiczów i rowerzystów. Przez rzekę można przedostać się niewielkimi gondolami, które pływają w tę i z powrotem. Czekając na przeprawę, przyglądam się temu pięknemu kanionowi. Już po drugiej stronie zaczyna się mozolna wspinaczka na Sokolicę. Mam jeszcze sporo energii, ale i tak muszę czasem przystanąć. Zziajani ludzie uśmiechają się do siebie, gdy nawzajem się wyprzedzają.

Sokolica

Sokolica to świetny punkt widokowy i oczywiście miejsce, gdzie rosną jedne z najbardziej znanych drzew w Polsce. Wykręconej, 500-letniej sośnie* wyrastającej spośród skał na szczycie zrobiono pewnie setki tysięcy zdjęć, ja dokładam kilka swoich pstryknięć.

Trasa od Dunajca przez Sokolicę do Trzech Koron była już trochę zatłoczona, szczególnie od kas biletowych na sam szczyt. Kawałek dalej jest jednak jeszcze jedno miejsce, z którego widać porośnięte lasami wzgórza opadające ku rzece, więc zdjęcia krajobrazów lepiej zrobić właśnie tam.

Idąc dalej niebieskim szlakiem, trzeba pokonać kilka stromych podejść i zejść, przeciw czemu buntują się kolana. Jest też krótki fragment o dużej wystawie, ale wiejący tam wiatr przyjemnie ochładza. Mijam Czertezik i Czerteż, a na Polanie Wyrobek skręcam w lewo, żeby w drodze na Trzy Korony obejrzeć ruiny Zamku Pienińskiego. Niestety z powodu zawalenia się stropu zamek zamknięty jest do odwołania, a mury zasłonięte są drzewami, więc trudno nawet obejrzeć bryłę. Raźnym krokiem ruszam więc w stronę punktu widokowego na Trzech Koronach.

Trzy Korony

W weekendy albo dni wolne zapewne zawsze są tu długie kolejki.Cczekanie można jednak trochę skrócić, jeśli posiada się bilet z wejścia na Sokolicę, który obowiązuje i tutaj. Powoli przesuwamy się po długiej platformie, a później po schodach, by znaleźć się na szczycie. Bardzo ładny stąd widok na okolicę, ale żałuję, że nie mogę obejrzeć jednak z dołu tego charakterystycznego kształtu, od którego Trzy Korony wzięły nazwę. Gdyby komuś bardzo nie chciało się tam wchodzić i stać w kolejce, to myślę, że można sobie to miejsce odpuścić, tym bardziej że piękne widoki zapewnia parę innych, wcześniej wspomnianych punktów na tym szlaku. Ale z drugiej strony być tu i nie zajrzeć…

Miła niespodzianka i trochę historii

Teraz czeka mnie już tylko zejście do Przełęczy Szopka i spacer przez las, a później pagórkowate pola wprost do Czorsztyna. Nie do końca wiem, co mnie tam czeka. Trudno było znaleźć wolne miejsce noclegowe w tych pensjonatach, do których dzwoniłam. Jedna pani, dowiedziawszy się jednak, że przyjeżdżam w te okolice z Warszawy i będę po dwóch dniach samotnej wędrówki z plecakiem, mówi, żebym przyszła, coś wymyślą. Okazuje się, że mają nieużywane poddasze z trzema wolnymi pokojami. Wiek i kondycja nie pozwalają im na regularny wynajem i sprzątanie tego poziomu, dla mnie jednak robią wyjątek. Mam więc nie tylko pokój, ale i całe piętro dla siebie! Przy okazji poznaję historię tego miejsca i powstania Jeziora Czorsztyńskiego.

A to trasa dnia drugiego.

Następnego dnia miałam wczesnym rankiem ruszać w Beskid Żywiecki, ale postanowiłam zostać. Trochę zmęczenie, a trochę sentyment do pewnego wspomnienia z dzieciństwa mnie do tego zachęciły, ale to już inna historia. Za to jeśli będziecie w okolicy, to zachęcam do zwiedzenia pobliskiej Osady Czorsztyn.

Kolejnego dnia podjeżdżam autobusem do Nowego Targu, a później do Krakowa i dalej do domu.

* Niestety 6 września 2018, a więc zaledwie 4 miesiące później, sosna została uszkodzona w czasie akcji ratunkowej, a na początku 2019 roku oderwała się kolejna gałąź.

Tak wyglądała cała trasa:

INFORMACJE PRAKTYCZNE:

  • do planowania trasy polecam stronę mapa-turystyczna.pl,
  • planowanie podróży komunikacją miejską ułatwi e-podroznik.pl
  • dojazd autobusem z Krakowa do Szczawnicy 30 zł
  • koszt noclegu w pokoju wieloosobowym w Bacówce pod Bereśnikiem i w schronisku pod Durbaszką 60 zł
  • przeprawa przez Dunajec 3 / 6 zł (ale nie działa przez cały rok)
  • bilet wstępu na Sokolicę i Trzy Korony 3 / 6 zł

Leave a comment

%d bloggers like this: