Góry Złote – Kowadło 989 m n.p.m.
Dojazd w góry transportem publicznym zajmuje niestety sporo czasu, trzeba poświęcić albo cały dzień, albo – jeśli chce się oszczędzić czas i niestraszne nam zmęczenie – jechać nocą, jednak nie zawsze jest to możliwe.
Dla mnie dojazd w okolice Gór Złotych oznaczał podróż do Wrocławia i tam przesiadkę na autobus do Stronia Śląskiego. Można też zostać w Lądku Zdroju, który jest po drodze. Właśnie z Lądka, wczesnym rankiem, czyli o 6:07 odjeżdża autobus do Bielic. Ja dosiadam się w Stroniu i przed siódmą docieram do małej wioski u podnóża gór. Idę kilka minut w stronę leśniczówki, tam jest też parking, na którym zmotoryzowani mogą zostawić samochód.
Dojazd w góry transportem publicznym zajmuje niestety sporo czasu, trzeba poświęcić albo cały dzień, albo – jeśli chce się oszczędzić czas i niestraszne nam zmęczenie – jechać nocą, jednak nie zawsze jest to możliwe.
Cały czas idzie się szlakiem zielonym. Jakieś 20 metrów za ostatnim domem trzeba skręcić w lewo, nie ma tam drogowskazu, ale droga jest szeroka, trudno ją przegapić. Część trasy prowadzi właśnie tą drogą. Po 20 minut skręcamy w prawo, w las i droga zaczyna piąć się w górę. Po dojściu na grzbiet trzeba skręcić w lewo, po kolejnych 15 minutach dochodzi się na szczyt. Droga jest dobrze oznaczona, ale widoki niezbyt spektakularne. Dobra rozgrzewka przed trasą, którą sobie ustaliłam na resztę dnia. Całość zajmuje mi nieco ponad godzinę.
Schodzę tą samą drogą, odbieram plecak i ruszam w Góry Bialskie i Masyw Śnieżnika.
Góry Bialskie – Rudawiec 1112 m n.p.m.
Z końca Bielic można albo skręcić w lewo i dojść na Kowadło, albo iść prosto, również zielonym szlakiem, żeby zdobyć Rudawiec – najwyższy szczyt Gór Bialskich. Najpierw idzie się zwykłą, żwirową drogą do Czarnego Potoku, gdzie niebieski i zielony szlak się rozdzielają. Podążam tym drugim, więc skręcam w prawo pod górę. W pewnym momencie przecina się drogę, przy której – 150 m od tego miejsca – znajduje się chatka. Na dole stół i ławki, na strychu miejsce na nocleg. To po prostu drewniana podłoga, którą na pewno trzeba by było zamieść, ale jeśli ktoś lubi noclegi w naturze albo po prostu chce zaoszczędzić, to może się tam bez problemu zatrzymać.
Jest jesienny słoneczny poranek, w niższych partiach drzewa przebrały się w żółto-czerwone barwy, a w powietrzu unosi się zapach suchych liści; nieco wyżej promienie słońca przebijają się przez gałęzie, tworząc przepiękną grę świateł.
Zaletą chodzenia po tych mniej popularnych górach i poza sezonem jest to, że można przejść wiele kilometrów, nie spotykają nikogo. Czasem przestraszą buszujące w liściach ptaki, ale poza tym jest cicho i bezpiecznie. No może z wyjątkiem odgłosów pił mechanicznych, które burzą spokój, kiedy dochodzę na grzbiet pasma, na Iwankę. Tam trasa skręca w prawo, idzie się po łatwym, płaskim terenie wzdłuż granicy polsko-czeskiej. Po drodze trafia się na Rudawiec, na którym można dosuszyć ręcznik z rana.
Osoby, które zostawiły w Bielicach samochód, mogą się nieco cofnąć i zrobić pętlę np. przez Przełęcz Trzech Granic, ale ja chcę jeszcze tego samego dnia wejść na Śnieżnik i spędzić noc w tamtejszym schronisku.
Masyw Śnieżnika – Śnieżnik 1425 m n.p.m.
Jeśli wybieracie się tylko na Śnieżnik, łatwiej będzie zrobić to z Międzygórza albo Czarnej Góry, ja jednak polecam dłuższe trasy, nawet jeśli trzeba się do tego lepiej przygotować i dźwigać ze sobą plecak z całym dobytkiem.
Z Rudawca idę więc dalej szlakiem zielonym. To czas odpoczynku, bo droga opada do Przełęczy Płoszczyny, jeszcze wtedy nie myślę, że w związku z tym kolejna część trasy oznacza spore przewyższenie i konieczność podejścia o prawie 700 metrów.
Robię sobie przerwę na ławkach między tabliczkami oznaczającymi granice Czech i Polski. To gdzie właściwie jestem?
Teraz już pod górę, wciąż zielonym szlakiem. Mijam Rykowisko, dochodzę do Głębokiej Jamy i czuję się już zmęczona, a przede mną chyba najtrudniejszy odcinek. Na szczęście jeszcze o tym nie wiem. Ale o ile dotychczas czas przejścia miałam mniej więcej taki, jaki podają mapa czy drogowskazy, tak wejście na Śnieżnik bardzo się dłuży. Swoje robi zmęczenie i plecak.
Odcinek w okolicy Przełęczy Stříbrnickiej i Sadzonek biegnie równolegle do szlaku czerwonego, znajdującego się już po czeskiej stronie. Dobiegają mnie więc rozmowy w języku sąsiadów, co jak zwykle poprawia mi humor. Co ciekawe, widzę kilka grupek Czechów, podczas gdy na polskiej stronie nie spotykam właściwie nikogo. W tym miejscu trzeba trochę pokluczyć, ponieważ na głównej ścieżce jest błoto i niejedne buty wydeptały już ścieżki między kępami traw. Później ostatni wysiłek, żeby podejść na szczyt, już ponad linią lasu, i wreszcie docieram na Śnieżnik.
Zobaczycie tam stos kamieni pozostałych po starej wieży widokowej i małe wieżyczki, ustawianie z nich na wzór tych, które widziałam w Himalajach. Planowane jest zbudowanie nowej wieży widokowej, do której miałyby zostać wykorzystane te kamienie. Projekt możecie obejrzeć tutaj. Prace miały ruszyć już w 2014 r., jednak brak oznak jakichkolwiek robót. Kontrowersje wzbudza nie tylko sam projekt i jego koszt, ale też fakt, czy budowa wieży w takim miejscu w ogóle jest potrzebna – widoku ze Śnieżnika nie zasłaniają drzewa.
Pół godziny później jestem już w schronisku pod Śnieżnikiem. Trochę dziwi mnie widok dwóch chłopaków, z których jeden dźwiga walizkę na kółkach. Jak mówi mi kierownik – to uczniowie technikum, którzy przyjechali tam na 3 dni. Mam okazję posłuchać ich rozmów i załamuję ręce nad kondycją polskiej młodzieży i nie mam na myśli tylko strony fizycznej. Nie mogą zrobić imprezy, łóżka niewygodne, telefon można naładować tylko we wspólnej sali… Następnego dnia rano cała grupa wyjeżdża, chyba znaleźli bardziej luksusowe warunki.
Góry Bystrzyckie – Jagodna 977 m n.p.m.
Żeby dostać się w Góry Bystrzyckie, postanawiam zejść ze schroniska pod Śnieżnikiem do Międzygórza i podjechać do Bystrzycy Kłodzkiej. Chcę zdążyć na autobus o 8.30, jednak kiedy dzwoni budzik, uświadamiam sobie, że jeszcze przez jakiś czas będzie całkowicie ciemno i schodzenie z gór nie będzie ani bezpieczne, ani przyjemne. Zmieniam więc plany, kolejny autobus o wpół do 12.
Zejście czerwonym szlakiem zajmuje ok 1,5 godziny. Międzygórze ciągnie się wzdłuż głównej, ale mało uczęszczanej drogi. Jest kolejny piękny dzień. Biję się z myślami, czy by tutaj nie zostać i nie nacieszyć się atmosferą wioski, tym bardziej gdy spotykam pana, który już z daleko wzbudza moją sympatię. Mówię mu “Dzień dobry”, a on stwierdza: “Pani podziwia piękno przyrody”. Nie mogę zaprzeczyć, jest naprawdę pięknie. Zamieniamy jeszcze parę zdań i idziemy każde w swoją stronę. Ten pan mieszka tam od urodzenia, szkoda, że nie porozmawiałam z nim dłużej.
Łapię autobus, dojeżdżam do Bystrzycy i przez godzinę włóczę się po miasteczku, które jest urocze (tutaj moja fotoopowieść). No ale czas leci, wędrówka się opóźniła, a do przejścia jeszcze sporo kilometrów. Do schroniska Jagodna idzie się zielonym szlakiem – najpierw aleją wiązów, później asfaltową drogą w lesie, by w pewnym momencie wejść na leśną ścieżkę. Droga jest dość przyjemna, chociaż trzeba się na tym odcinku trochę namęczyć. Ostatnie pół godziny to już spacer ulicą.
Klimat w schronisku jest świetny. Wprawdzie nie ma wolnych łóżek, ale za tzw. glebę mogą służyć kanapy w części wspólnej.
Już na lekko, z butelką wody, aparatem i bluzą – w końcu jest późne popołudnie – idę na Jagodną. W dwie godziny spokojnie da się dojść i wrócić. Niebieski szlak prowadzi szeroką, szutrową i niestety, niezbyt ciekawą drogą. Jedynie na początku na paręset metrów wchodzi się nieco w las, co nie ma znaczenia, bo po wyjściu ścieżka znowu łączy się z tą drogą, więc równie dobrze można przejść nią całą trasę.
Na kolejne dni planowałam Góry Orlickie, a później Stołowe albo Bardzkie. Jednak impreza w schronisku, która skończyła się o 5.30, skutecznie mnie zniechęciła.
W te okolice więc wrócę, bo kilka szczytów zostało tam jeszcze do zdobycia. A trasę z Bystrzycy Kłodzkiej przez schronisko do Jagodnej można sprawdzić poniżej.
PAŹDZIERNIK 2017