Czarny najtrudniejszy? Sama myślałam tak przez wiele lat i nie wiem, skąd to przekonanie się bierze. Kolor nie ma jednak żadnego związku z poziomem trudności. Co zatem oznaczają poszczególne kolory szlaków górskich*?
CZERWONY
Koloru czerwonego używa się do oznaczenia szlaków głównych, często biegnących przez najciekawsze pod względem przyrodnicznym czy krajobrazowym miejsca w danym rejonie. Często szlaki wzdłuż grzbietów pasm będą miały właśnie taki kolor. Można go używać także do oznaczenia innych szlaków.
NIEBIESKI
Kolor niebieski zarezerwowany jest dla bardzo długich szlaków.
ŻÓŁTY
Kolor żółty oznacza łącznik pomiędzy innymi, „ważniejszymi” szlakami, czasami też krótszy szlak, którym można dojść do szlaku głównego.
ZIELONY
Zielonym szlakiem najczęściej dojdziemy do jakichś charakterystycznych miejsc.
CZARNY
I wreszcie szlak czarny – oznacza krótki szlak dojściowy. I owszem, może okazać się trudny, czy raczej męczący, bo ze swej natury jest krótki, a najkrótszy w górach może często łączyć się ze stromizną. Ale nie oznacza to automatycznie trudności.
Taka jest teoria i wciąż jeszcze sprawdza się w wielu miejscach. Coraz częściej odchodzi się jednak od znaczenia przypisanego danemu kolorowi.
Przykłady
Szlak czerwony pokazuje szlak główny, prowadzący główną granią Tatr. Niebieski ciągnie się od Morskiego Oka (po prawej stronie, poza mapą) przez tzw. Piątkę, Murowaniec, Kalatówki aż na Giewont. Ale jako wyjątku użyto tego koloru też dla bardzo krótkich tras, np. na Polanę Stoły (po lewej stronie). Szlak żółty łączy na przykład dwa zielone szlaki w okolicy Nosala. Ze schroniska na Hali Ornak można dojść czarnym krótkim szlakiem na Smreczyński Staw, ale jednocześnie całkiem długi ciągnie się równolegle do grzbietu w niższych partiach.
Na co zwracać uwagę przy wyborze szlaku
Przede wszystkim na to, skąd idziemy i dokąd chcemy dotrzeć. Czy zależy nam na tym, żeby przejść jak najwięcej i się zmęczyć, czy mieć piękne widoki i czas na ich podziwianie. Dobrze też kierować się stanem zdrowia, czasem lepiej wybrać dłuższy, ale łagodniejszy szlak bez dużych przewyższeń i stromych podejść. Zamiast sugerować się kolorem, warto po prostu:
- sprawdzić informacje przed wyjściem w góry,
- spojrzeć na mapę, żeby zobaczyć, czy czekają nas strome podejścia – albo skorzystać np. ze strony mapa-turystyczna.pl, która po wybraniu trasy pokazuje jej długość, czas przejścia, ale także jej profil wysokościowy,
- na miejscu sugerować się tabliczkami z orientacyjnym czasem przejścia.
Z profilu (i z doświadczenia) można powiedzieć, że czekają nas dwa podejścia, przy czym pierwsze będzie bardzo strome, drugie łagodniejsze ze stromą końcówką tuż przy szczycie. Osoby, które ruszają w góry pierwszy raz po dłuższej przerwie albo mają słabszą kondycję, polecam coś bardziej łagodnego, np o takim profilu:
* Istnieją inne rodzaje szlaków (np. rowerowe czy narciarskie) i rządzą nimi inne zasady, jednak ze względu na moje zamiłowanie do górskich wędrówek ograniczam się tylko do takich szlaków